Naar de dvd “Stilte middenin de wereld” van Eckhart Tolle
“Jij bent de hemel. De wolken zijn wat er gebeurt, wat komt en gaat.
Jij bent het licht waarin de vormen verschijnen”. – Eckhart Tolle
Tijdens vorige sessie, de laatste sessie van vorig jaar hebben we een eerste stukje van de DVD ‘Stilte middenin de wereld’ van Eckhart Tolle bekeken. Voor diegenen die er toen niet bij waren en om ons terug bij de inhoud van dat eerste deel te brengen gaan we nu heel kort samenvatten waarover het ging: We zouden het bijna in één zin kunnen samenvatten, het is het antwoord op één vraag: Wat is het fundamentele waanbeeld? Het is de identificatie, de vereenzelviging met het denken.
Laat ons er toch een klein beetje dieper op ingaan.
Tolle wil het hier voornamelijk hebben over de heerschappij dat het denken over ons heeft. Het denken heeft de westerse mens al eeuwen in zijn macht. Wij zijn ons volledig gaan identificeren met ons denken. Wij ontlenen ons eigenbeeld, ons zelfbeeld volledig aan wat we denken dat we zijn, of aan wat anderen denken dat we zijn. Dat is ons ego, dat wat ons verstand ons vertelt dat we zijn.
Toch is er meer dan ons denken. Als we maar heel even kunnen stoppen met denken, merken we dat we ook dan nog steeds leven, nog steeds mens zijn. Dus het mens-zijn is niet afhankelijk van het denkvermogen. Ruimer genomen kunnen we zelfs zeggen dat het zijn zelf helemaal niet afhankelijk is van het denkvermogen. Integendeel, het denken kan slecht werkzaam zijn tegen de achtergrond van het zijn. We kunnen ons de vraag stellen: ‘Wie of wat is zich bewust van het denken?’
Het denken is een heel nuttig en krachtig hulpmiddel. Het helpt ons om waarnemingen te plaatsen, dingen te herkennen en te begrijpen. Het helpt ons ook ons dingen te herinneren zodat we ze niet telkens opnieuw zouden moeten leren. Het organiseert het geheugen en zorgt ervoor dat we, wanneer nodig, onmiddellijk de nodige informatie kunnen terugvinden, iets kunnen herkennen. Het geheugen is een aaneenschakeling van gegevens die als het ware een verhaal vormen. Het probleem is dat wij in dat verhaal zijn gaan geloven, er betekenis zijn gaan aan geven, er ONS verhaal zijn van gaan maken, daar waar het eigenlijk gewoon een informatieverzameling is.
Het denken is heel efficiënt en heel actief, wil zijn taak goed vervullen, dus is steeds op zoek naar nieuwe dingen om te analyseren, eventueel te herkennen, te stockeren en op zoek te gaan naar nieuwe dingen. Het werkt dus in een beweging van herinnering van wat het al kent naar verwachting van wat het nog niet kent. Het staat dus nooit stil bij het NU. Dat is ook zijn taak niet. Het verstand doet wat het hoort te doen. Maar doordat we ons met dat denken vereenzelvigen vergeten wij om aanwezig te zijn in het enige wat werkelijk bestaat: het NU. Het verleden is al voorbij en de toekomst bestaat nog niet, dus het enige wat werkelijk bestaat is het NU. Toch schenken we geen aandacht aan dit moment. We volgen slaafs ons verstand, dat wat we denken te zijn en verliezen het enige echte moment dat bestaat, door er ons niet van bewust te zijn.
Willen we ons opnieuw bewust worden van het NU moeten we even het denken laten rusten. Dat denken tot rust laten komen kan door ons te omringen door een omgeving waar geen ego aanwezig is, bijvoorbeeld de natuur. De natuur ís gewoon, heeft geen ego want heeft geen denkvermogen om een eigenbeeld te creëren dat gebaseerd is op gedachten. De aanwezigheid, de présence van de natuur brengt je terug naar het NU, naar zuivere aanwezigheid door de rust en sereniteit die het uitstraalt. De natuur is één met het leven, is het leven in volle overgave.
Door ons te vereenzelvigen met ons ego, onze gedachten, leven we met z’n allen in een pseudo-realiteit enkel en alleen gebaseerd op ideeën en het verhaal dat het verstand ervan maakt. Zo gaan we ook tegenover elkaar staan en reageren. Door ons te baseren op ideeën en de linken die het verstand maakt tussen de ideeën ontstaan verschrikkelijke vooroordelen, met als gevolg dat we niet meer de moeite nemen om iemand echt te leren kennen of om zelfs onszelf nog echt te leren kennen.
Door ons te vereenzelvigen met ons ego, onze ideeën over onszelf, kunnen we ons alleen maar afsnijden, afzonderen van de andere, want onze ideeën over de andere zijn verschillend van onze ideeën over onszelf. Zo gaan we steeds meer op zoek naar onszelf in het verschil met de andere, om zo het gevoel van vereenzelviging met ons idee over onszelf te versterken.
Zo wordt de kloof tussen ik en jij, tussen mij en de andere alsmaar groter. Zo gaan we ons telkens meer en meer gaan identificeren met het verschil tussen de andere en onszelf met als gevolg dat het verschil steeds groter wordt, want we willen ons zo graag van de andere onderscheiden . Conflict versterkt dan het zelfgevoel dat ontleend is aan de ideeën die we over onszelf hebben, ons ego.
Als we dit doortrekken naar miljoenen mensen, over duizenden jaren, dan krijgen we wat we de “geschiedenis van de mensheid” noemen: een verschrikkelijk verhaal waarin miljoenen verhalen verweven zitten, allemaal gebaseerd op ideeën, op gedachten, met één gemeenschappelijk steeds terugkerend kenmerk: LIJDEN!! Pijn dat we onszelf en elkaar aandoen!
We zouden op die manier kunnen stellen dat de mensheid aan een collectieve mentale ziekte lijdt … het klinkt verschrikkelijk.
Toch moeten we even afstand nemen en het groter geheel bekijken. In het groter geheel heeft alles zijn plaats en is alles goed zoals het is, gewoon omdat het is. En wat is, kan niet anders zijn dan wat het is. Dus ook dit lijden heeft zijn plaats. Het is meestal dit lijden dat ervoor zorgt dat het verhaal, ons persoonlijk verhaal, heel onaangenaam wordt, zo onaangenaam wordt dat we er willen uit stappen. Het is als zoals bij een droom. Als we een nare droom hebben, willen we ook liefst wakker worden. Worden wij wakker?
Alles past perfect in het groter geheel. Zoals reeds gezegd is alles zoals het is, NU. Wat is, is, ook het lijden is, ook het denken en haar gevolgen is zoals het is. Het is deel van het geheel, manifestatie van de essentie. Wat niet betekent dat niets kan veranderen, alles verandert constant, maar Nu is alles zoals het is en straks zijn de dingen misschien anders en straks zal het ook NU zijn. Nu is ‘straks’ slechts een idee, maar strakst zal het ook NU zijn, het enige wat bestaat en wat is kan niet anders zijn dan wat en hoe het is.
Laat ons even terug komen op dat lijden en die nare droom. Het lijden dat we ervaren helpt ons bij de bewustwording dat het allemaal maar een nare droom is, een verhaal waarin we zijn gaan geloven, een verhaal in ons hoofd. We realiseren ons dat we niet meer in dat verhaal willen vastzitten en nemen er afstand van. We nemen er afstand van door bewuster aanwezig te zijn in het NU, door meer aandacht te hebben voor het NU. We stappen uit ons verhaal en merken dat we er nog steeds zijn, meer levend en meer aanwezig dan ooit, want we zijn uit dat fictieve verhaal gestapt, verhaal dat slechts geheugen is, slechts herinneringen, ideeën die opgeslagen zitten in ons geheugen. Het trieste verhaal waarin we waren gaan geloven en dat slechts het resultaat is van de interpretatie van ons denken van wat er op niveau van het fysieke leven met ons in het verleden gebeurd is.
Met het besef dat het slechts om een verhaal ging ontstaat tegelijkertijd het Bewustzijn, dieper Bewustzijn. Hoe fantastisch zit het leven in elkaar! Alles is een uitnodiging tot ontwaken! Zoals Tolle het zelf zegt: “misschien moest de bloem, dat het Bewustzijn is, wel wortelen in de modder, dat ons eigen verhaal is, om tot bloei te kunnen komen“. Net zoals het Boeddhistisch symbool van de lotus.
Gelijktijdig met het loslaten van het verhaal, groeit ook het besef van ‘ik ben’ als levendigheid, als zijnsheid, in plaats van ‘ik ben dit of dat’, dat de identificatie met de gedachtenstroom, met ons verhaal was. Dat zijnsbesef brengt ons bij de essentie van wat we zijn, voorbij vorm, voorbij het denken, voorbij ons lichaam en brengt ons bij wat we werkelijk zijn: het Leven, het Zijn, eeuwig … onsterfelijk!
Daar waar we naar zochten met ons verstand, wie zijn wij?, blijkt nu opeens al altijd aanwezig geweest te zijn. En eens dat besef, dat inzicht er is, realiseren we ons dat het er altijd al geweest is, en dat we het, diep vanbinnen, altijd al geweten hebben, maar dat we het niet konden duiden, omdat het verstand daar niet bij kan. Dit is een intelligentie voorbij het verstand.
Dan gaan we ons ook realiseren dat de essentie zich gewoon manifesteert via ons lichaam, via alle vormen. Het fantastische is dat alles, letterlijk alles uit die essentie bestaat en ook ontstaat en dat, zodra we ons niet meer met de vorm identificeren, we weten dat we meer zijn dan ons lichaam alleen, meer zijn dan ons denken, dat alles één is, dat alles essentie is. Die essentie is alles en is tegelijkertijd de bron van alles. Maar als we onszelf verliezen in de vorm, dan ontstaat lijden. Maar ook dat lijden is deel van het geheel. Dan zijn we onszelf kwijt en gaan we op zoek naar onszelf, meestal elders dan in onszelf, elders dan in het NU, het NU waar de essentie al altijd aanwezig is geweest.
We zijn NU en altijd (eigenlijk is hier geen enkele notie van tijd of ruimte van toepassing) in essentie een volledige en perfecte uitdrukking, een perfecte manifestatie van het Ene, de Bron, het Bewustzijn, noem het zoals je wil. We zijn altijd al Heel, Volledig.
Het lijden dat we ervaren is trouwens helemaal niet persoonlijk. Het is ons verstand dat het persoonlijk maakt. Het is gewoon inherent aan de menselijke situatie, La condition humaine, human condition. Daar vereenzelvigen we ons mee terwijl het helemaal niet persoonlijk is. Dingen gebeuren gewoon. Als we erin slagen uit ons verhaal te stappen, beseffen we dat de wereld, al hetgeen buiten ons ligt ons niet gelukkig kan maken, dat dat allemaal maar tijdelijk is, zoals alles wat uit vorm bestaat maar tijdelijk is. Geluk is iets wat inherent deel uitmaakt van ons Zelf, ons diepere Zelf, voorbij vorm. Als we bewust in het leven staan, helemaal aanwezig zijn, hebben we vrede met onszelf en met de wereld. Dan stellen we geen eisen meer naar de wereld toe. Dan is alles goed want dan weten we, zien we in, dat wat is , gewoon is, NU, op dit moment. Dan zijn we niet meer in conflict met wat is. Niet met onszelf, niet met de andere, niet met de wereld. Dan stoppen we met de situatie waarin we ons bevinden te verwerpen en zeggen we ja, stellen we ons open voor wat is, voor het huidige moment, worden we één met het moment, verbonden met het NU. Hetgeen trouwens al altijd het geval was, want het kan niet anders. Alleen worden we er ons nu bewust van. Leven is altijd NU. Leven is NU. Niets anders bestaat.
Alleen het verstand denkt daar anders over. Het verstand zegt, zich baserend op vroegere ervaringen, dat dit of dat goed of slecht is, maar dat is een interpretatie van wat is. Wat is, is niet goed of slecht. Het is. De rest is slechts interpretatie.
Door in het Nu aanwezig te zijn worden we ook veel alerter, veel levendiger, daar waar je aandacht vroeger werd opgeslorpt door de gedachtenstroom, zien we nu veel duidelijker, veel zuiverder de werkelijkheid. Plots gaan we veel meer dingen in het Nu opmerken: de pracht van muziek, een vogel die fluit, een boom langs de weg … het wonder van het leven … alles is diep aanwezig, diep en intens levend, even levend als we zelf aanwezig zijn. Leven is Aanwezigheid. Dan zijn we helemaal bezield door het leven. Dan wordt als het ware de hele wereld ons lichaam. We ademen met het Leven mee, laten het door ons stromen, zijn we in harmonie met het Leven, Nu en Altijd, op elk moment één. Tijd gaat ons niet meer domineren. Wij zijn aanwezig en aanwezigheid (presence) is altijd NU (present).
In die dimensie, in het NU, zijn we permanent verbonden met de Bron, met de Essentie van het leven, dat we zelf zijn (onsZelf) en maken we binnenin ruimte voor creativiteit, voor een diepere intuïtieve intelligentie, laten we alles door ons stromen zonder toe te laten dat ons verstand het gaat blokkeren, en komen Liefde en Vreugde, innerlijke Vrede binnen.
We ontdekken het diepere leven, het ‘ik ben’, het Zijn zelf, de ruimte die we zijn, voorbij ons lichaam, voorbij de vorm. Die ruimte, die achtergrond waartegen alle vormen zich kunnen manifesteren, die Stilte, dat Bewustzijn dat aan de oorsprong van alles ligt. Die ruimte is de oneindigheid aan mogelijkheden.
Door de herontdekking van dat Bewustzijn ervaren we eigenlijk dat Bewustzijn zichzelf ontdekt. Bewustzijn wordt zich bewust van zichzelf…
Het Zijn zelf, het Ene, het Bewustzijn, dat wat we zelf zijn voorbij de dimensie van de vorm, dat allemaal is het NU. Het Nu en onsZelf zijn één. Het Zijn zelf, het Leven zelf. De beleving ervan, het (h)erkennen ervan kunnen we Liefde noemen en dat ervaren we dan ook als overweldigend aanwezig. Het is de Bloei van het Leven – het wordt ons zomaar gegeven – dat is genade!!
“Voltooi je geboorte!
Dat is de opgave van ons leven.
Die volbrengen we niet door te presteren,
maar door te zijn.
Het ervaren van het zijn,
het ervaren van ons diepste wezen,
dat is het huiswerk van ons leven.” – Willigis Jäger (Eeuwigheid in het NU)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten