dinsdag 7 juni 2011

Innerlijke stormen

Innerlijke stormen
Ze rukken oude vastgeroeste patronen los ...

Het lijkt gewelddadig
Maar eigenlijk is het weldadig ...

Innerlijke tsunami's
Ze spoelen de losgerukte rommel weg ...

En maken plaats voor
Ruimte
Leegte
Rust
Evenwicht
Zuiverheid
Inzicht
Liefde

De innerlijke stormen
Ze mogen dan wel hevig en heel pijnlijk zijn ...

Daar waar niets in de weg staat,
Maakt storm geen ravages ...

Weg met al dat overbodige!
En laat de storm maar jagen …

Door mijn haren ...
Door mijn jaren …

Ik zal er mij door laten dragen
Erop rijden als op een wild paard ...

Vrij als de wind …

Eén ermee!!

(KP)

zondag 29 mei 2011

Wat houdt ons tegen om de weg van het Hart te gaan?

Wat houdt ons tegen om de weg van het Hart te gaan?

Deze tekst werd geschreven naar aanleiding van een lezing van Marcel Messing: De mystiek van het hart en het hart van de mystiek. www.marcelmessing.nl

De boodschap van Marcel Messing is in één korte zin samen te vatten: Ga naar binnen en keer terug naar je hart.

Het klinkt eenvoudig. Al eeuwen lang brengen alle mystieke tradities diezelfde boodschap …

Het is in alle talen en met alle woorden geschreven geweest:

Le coeur a ses raisons que la raison ne connaît pas.

Daal met je hoofd in je hart.

Herinner je wat je bent.

Ben je in staat je geleerde hoofd
Te doen luisteren naar je wijze hart?
-Lao Tzu –



En toch … blijkt dat het aller-moeilijkste te zijn wat er is …

Hoe komt het dat we deze stap zo moeilijk kunnen zetten?

Wat houdt ons tegen om de weg van het hart te gaan?


De langste reis is de reis van het hoofd naar het hart. Het is niet alleen de langste reis, het is ook de pijnlijkste reis. De pijn is wat ons tegenhoudt, wat ervoor zorgt dat we altijd maar omwegen nemen en tenslotte helemaal verdwalen, zelfs niet meer weten waar we naartoe willen uiteindelijk. Het is dan misschien wel de pijnlijkste reis, maar ook de enige verlossende reis … Die 20 centimeters van het hoofd naar het hart kunnen in één moment overbrugd worden … of helemaal nooit… in een leven lang ronddolen in ons hoofd, ons afvragend waar we ergens verkeerd afgeslagen hebben of ons helemaal niks afvragend … steeds meer en sneller naar voren hollend, weg, ver weg van onszelf, ver weg van ons hart … La fuite en avant …

De reis naar het hart is de reis die je maakt door alle pijnen heen waar je in het verleden van gevlucht bent, omdat je de pijn niet kon of niet wilde doormaken. Je verstand mag het dan nog “weten” waar je pijn zit en er heel rationeel mee omgaan, heel redelijk, heel be-grijpend … toch blijft die pijn in je wezen aanwezig, in iedere cel, in je hele lichaam, in je hele universum … en sluit je af, als met een gigantische muur, van je eigen hart, je eigen schat aan wijsheid en levenskunst, je levensvreugde.

Door je pijn gaan, doe je met je hart, met je voelen, met heel je wezen, met iedere cel, je moet er helemaal doorheen, opnieuw en opnieuw tot het helemaal oplost en zich transformeert in Liefde; dat is wat pijn is. Het is de ultieme uitnodiging om te zien, om te ontwaken, om lief te hebben. De pijn doorbreekt alle muren en brengt je rechtstreeks bij je hart. En dat voel je ook. Als je pijn hebt, diepe emotionele pijn, dan doet je hart ook letterlijk pijn.

De angst voor pijn is wat ons tegenhoudt, maar dat vluchten creëert nog meer pijn, een opeenstapeling van nieuwe pijnen, de andere pijnen bedelvend … zodat we soms zelfs helemaal niet meer weten dat het er zit, zo diep in onze kerkers hebben we het opgesloten, achter slot en grendel … en de sleutel weggegooid.

Kwetsbaarheid is wat we nodig hebben om opnieuw onze pijn toe te laten. Ons laten raken, ons laten aan-raken … raken en aanraken gaan altijd recht door het hart … als het echt is tenminste … daarom raakt het ons ook.

Kwetsbaarheid is die kracht, waarvan wij denken dat het een zwakte is, waar we bang voor zijn. Die kwetsbaarheid, dat fantastische potentieel om geraakt te worden, is als het ware de loper, die alle deuren opnieuw kan openen. Die kwetsbaarheid is eigenlijk niets anders dan medeleven voor onszelf, zachtheid voor onszelf, mededogen voor onszelf … onvoorwaardelijke zelfaanvaarding … onvoorwaardelijke Liefde voor onszelf!!

Wie de kracht van kwetsbaarheid meegemaakt heeft en erkend heeft, weet de weg die moet gewandeld worden. Wat niet betekent dat het daarom geen pijn meer gaat doen, maar de pijn zal als verlossend verwelkomd worden, met blijdschap en dankbaarheid beleefd worden … wetende dat het de rechtstreekse weg is naar meer Liefde. De onvoorwaardelijke Liefde waar we allemaal , elk van ons, op zoek naar zijn, sedert de afscheiding.

De afscheiding is iets wat in ons hoofd gebeurd. Dat is wat het verstand doet: indelen, catalogeren, als herinnering vastleggen, maar we zijn vergeten (en dat vooral hier in het westen) om samen met het verstand (dat een prachtig instrument is) vooral vanuit ons hart te leven, vanuit het centrum van de Liefde. “Eerst het hart, dan het verstand”, zegt Toon Hermans met eenvoud en de intense kracht van juiste woorden.

We hebben niet geleerd om met onze pijn om te gaan. Als kind hoorden we: “Je moet flink zijn … gevoelens hebben en tonen is een vorm van zwakheid” … vaak omdat onze omgeving ook niet wist hoe ermee om te gaan. Onze ouders konden meestal zelf niet met hun eigen pijn omgaan, laat staan dat ze ons konden bijstaan in het verwerken van onze pijnen als kind … Onze ouders deden hun best, ervan overtuigd zijnde dat het voor ons het beste was … uit liefde, maar ook uit onwetendheid en onmacht. En zo gaat het al eeuwen door …

De apen en de banaan:

Men neme een kooi met apen. In de kooi wordt een banaan opgehangen. Onder de banaan staat een trap. Het duurt niet lang of er gaat een aap naar de trap. Zodra hij echter een voet op de trap zet, worden alle apen natgespoten. Een poosje later probeert dezelfde aap of een ander het nog eens, met hetzelfde gevolg: wéér alle apen nat. Als er daarna nog een aap de trap op wil, zullen de anderen hem dat beletten. Nu halen we één aap uit de kooi en brengen er een nieuwe in. De nieuwe aap ziet de banaan en wil de trap op. Tot zijn grote schrik springen alle apen hem op zijn nek. Na nog een poging weet hij het: als hij de trap op wil wordt hij in elkaar geslagen. Dan halen we een tweede aap uit de kooi en brengen een nieuwe binnen. De nieuweling gaat naar de trap en krijgt een pak slaag. De vorige neemt enthousiast deel aan de afstraffing. De derde aap gaat eruit en de derde nieuwe komt binnen. Hij gaat naar de trap en krijgt een pak slaag. Twee van de apen die op hem inbeuken, hebben geen idee waarom je de trap niet op mag. Oude aap vier eruit en de nieuwe aap vier erin. Dit gaat net zolang door tot alle apen die ooit het natspuiten hebben meegemaakt zijn vervangen. Niettemin gaat nooit een aap de trap op.
“Waarom niet meneer”?
“Dat doen we hier gewoon niet!
De essentie van het verhaal is dat er nu apen in de kooi zitten die geleerd hebben om van dat trapje en die banaan af te blijven, maar volstrekt geen weet hebben van het waarom (de brandspuit).
"We hebben het altijd zo gedaan, waarom zouden we het anders doen?", maar niemand kan aangeven WAAROM we het ZO doen, en of er niet een betere manier is

In mensentaal zouden we zeggen: “Dat wordt niet gedaan – het is voor je bestwil”



Wat houdt er ons tegen om het eens anders te proberen? We zien dat het van kwaad naar erger gaat in de wereld, terwijl alle spirituele tradities ons zeggen hoe we het wel zouden kunnen proberen te doen. Natuurlijk is het niet zo evident … want het “proberen te doen” moet vanuit de juiste intentie komen, vanuit een diepe, onstuitbare drang naar het “juiste”, naar eerlijkheid, naar zuiverheid, naar echte Liefde … niet vanuit een “angst voor”, of een “goed willen doen” … dat opnieuw een voeden van het ego is, dat zoekt naar herkenning en versterking in alles wat het kan vinden …

Misschien moeten we pijn wel als een soort thermometer zien … als het pijn doet zitten we op de juiste weg … dat soort pijn dat we voor onszelf houden, een soort van diepe pijn dat zo moeilijk onder woorden te brengen is omdat het om een diepe existentiële pijn gaat waar het verstand geen weg mee weet. Die pijn laten zijn, doorvoelen, er in kruipen, er door gaan, het helemaal doorleven, zonder het te veroordelen, zonder er van weg te lopen, ook als we niet weten waar het vandaan komt … het gewoon laten zijn, laten gebeuren … het wel helder onder ogen zien … in stilte en overgave doorleven en aanschouwen, doorschouwen, vanbinnenin, in het felste van de storm … erdoor gaan, het toelaten, erbij stilstaan en stilZijn en de stilte je de antwoorden laten geven. Je ervoor openstellen, in alle eerlijkheid, zonder angst … welk stukje schaduw je van jezelf ook zal tegenkomen. Misschien is het jaloezie, misschien is het angst voor de dood, misschien is het angst om alleen te zijn, angst om niet geliefd te zijn, misschien is het boosheid … wat het ook moge zijn … het niet (h)erkennen leidt alleen tot nog meer pijn … bij onszelf en bij diegenen die ons nauw staan en dierbaar zijn en in de hele wereld en in het hele universum … want dat is wat we zijn.

Wij zijn niet afgescheiden. Wij zijn, elk van ons, alles wat er is – het Universele Bewustzijn, de Bron, God, geef het de naam die je wil … in essentie, die energie die alles geeft … Onvoorwaardelijk, Allesomvattend … Allesgevende Liefde.

In ons Hart is Brahman/Atman … het Al, Liefde in haar puurste niet-vorm …

vrijdag 29 april 2011

Grijs en Grauw

Grijs en grauw
Op een achtergrond van stil verdriet
Een afvragen of het zo wel moet
Of het nu niet anders kan.

Goed wetend dat het zo niet hoeft
Die pijn, dat verdriet, die onmacht
Tegenover wat niet kan zijn
Maar zo is het niet

Wat je wenst ligt voor het rapen
Wordt je aangeboden
Als je het maar wil zien
Als je het maar wil krijgen

Liefde in overvloed
In alle vrijheid
Op jouw maat
Volgens jouw verlangen

Met beide handen
Met heel mijn hart
En heel mijn wezen
Wil en kan ik het je geven

Dat waarvan jij denkt
Dat het niet mag wezen …


(Katy)