De weg naar mezelf ...

Dit is slechts het weergeven van een verhaal, het verhaal op zich is van geen belang, het is slechts een verhaaltje, zoals een sprookje … om te komen tot het moment waarin ik mij nu bevind … in een sprookje is het verhaal ook niet van belang, maar enkel wat ervan overblijft, de essentie …


De weg naar mezelf …

Het gebeurt vaak na een ingrijpende gebeurtenis: het verlies van een dierbare, een zware ziekte, burnout, een zwaar ongeval … het dwingt ons ertoe om te stoppen, en we stellen ons vragen over de zin van het leven, over wat het leven eigenlijk is, of het wel de bedoeling is om het leven te leven zoals we dat tot dan toe gedaan hebben?

In mijn geval was het burnout gecombineerd met het overlijden van mijn vader. Enkele maanden na het overlijden van mijn vader moest ik gedwongen met ziekteverlof. Ik was nergens nog toe in staat: burnout. Ik stelde mij niet onmiddellijk die vragen. Dat kwam pas later, toen ik al even in therapie was. Ik was er eerst vast van overtuigd dat alles opnieuw zou worden zoals voorheen en dat mijn leven terug zijn normale gang zou gaan zoals het vroeger was. Ik wilde vooral niet veranderen. Ik wilde dat alles opnieuw zou worden zoals het was. Het was pas na enkele maanden dat ik inzag dat het niet opnieuw zou kunnen zoals vroeger, en dat ik dat vooral niet meer wilde. Een leven waar alleen maar gewerkt en gepresteerd mocht worden en waar geen enkel aandacht naar jezelf, je gezin of naar het leven zelf ging was niets meer voor mij. Ik had stilaan kennis gemaakt met zelfzorg, zelfaanvaarding, zelfonderzoek … en vooral met wat het leven was, in alle eenvoud, maar zo intens.

Via therapie en lectuur ontdekte ik wat het ego was en ook dat er meer was dan het ego alleen. Ik was meer dan wat ik dacht te zijn. Dankzij het boek “De kracht van het NU” ontdekte ik een trucje dat mij ervan bewustmaakte dat ik inderdaad meer was dan enkel mijn ego. Dat het ego slechts een “gedachte” was, een concept gemaakt door het verstand, een verhaaltje over mij door mijn verstand in elkaar gestoken, als soort mnemotechnisch trucje van mijn geheugen om informatie aan elkaar te rijgen.

Het trucje van Eckhart Tolle leerde mij om vanuit mezelf naar mijn eigen ego te kijken. Met dat trucje werd ik er mij van bewust dat gedachten, emoties, gevoelens slechts van zeer voorbijgaande aard waren, zo snel kwamen en gingen dat dat onmogelijk de essentie van mezelf kon zijn. De essentie van mezelf moest datgene in mij zijn dat onveranderlijk was, dat niet onderhevig was aan tijdsgebonden veranderingen. Ik werd er mij van bewust dat mijn ego de wolken waren en ikzelf de lucht achter de wolken moest zijn …



Heel lang dacht ik hiermee “Het” antwoord te hebben op wat ik was, had alleen nog niet door dat ik daarmee nog niet wist wat die achtergrond achter de wolken dan wel was.



In de zomer, twee jaar geleden zouden een aantal “gebeurtenissen” determinerend gaan zijn voor mijn verder onderzoek naar wie of wat ik nu eigenlijk in essentie ben, wie of wat wíj in essentie zijn. Ik had al een heel sterk vermoeden, had er veel over gelezen en dacht dat ik het stilaan wel begreep. Maar het denken was er teveel aan, of was in alle geval niet voldoende. Het denken kon mij niet tonen, niet wezenlijk laten weten, niet laten (be)leven wat we in essentie zijn. Toch kon ik het aanvoelen, herkennen als ik het tegenkwam in boeken of bij mensen …

Diep in mij, geleidelijk aan was iets gaan ontwaken … er was een rust in mij, een diepe kalmte, een stille achtergrond, een sereniteit die ervoor zorgde dat alles goed was, altijd. Hoe turbulent mijn ego soms ook was, het was altijd goed. Ook als er pijn was, verdriet, onmacht, onzekerheid, twijfel… het werd allemaal omarmd en met een diep gevoel van Liefde en begrip omringd en opgevangen. Het was niet de liefde waar in vele boeken over geschreven werd. Het was niet een artificiële, geforceerde “Je moet van jezelf houden” houding. Het was Liefde die als het ware uit het niets kwam, diep vanuit mezelf, vanuit een ongekende bron diep in mezelf …

Die Liefde en dat begrip waren er niet alleen voor mezelf. Het was er voor alles en ook voor iedereen, tenminste op momenten. Ik kon naar buiten stappen en opeens diep geraakt worden door het wonder van een straatsteen, alsof ik in die straatsteen het wonder van het leven, van de schepping, van de oorsprong van alles kon voelen. En ook voelen is niet echt het juiste woord … ervaren ook niet, het was een ander soort ervaren dat wat we met onze zintuigen doen, of met het verstand kunnen bevatten … het kwam als een soort inzicht, een totaal andere perceptie … een ervaren voorbij zintuigen en een begrijpen voorbij het verstand … dat in woorden niet kan gezegd worden …

Het kwam als een enorme schok toen ik op een dag, terwijl ik aan het lezen was, even opkeek en naar een foto keek die tevoorschijn kwam op het scherm van mijn computer. Het was een foto van de tweede man van mijn moeder. Iemand waar ik nooit echt van gehouden had (zo wist ik) en waarmee ik altijd problemen had gehad. Tot mijn eigen grote verbazing kon ik alleen maar Liefde voelen. Ik was zo onthutst dat ik bij mezelf dacht: hier is iets niet juist en om het te checken dacht ik onmiddellijk aan de tweede persoon waar ik het zo moeilijk mee had, de tweede vrouw van mijn vader en voelde net hetzelfde. Even vreemd was het als ik naar de tafel keek en zag wat die tafel was. Ik kende de tafel. Natuurlijk kende ik die tafel. Het was mijn tafel! Maar het was een ander kennen, een ander zien. Ik herkende de tafel, herkende iets, maar wist nog niet wat, dat zou pas later komen … later op de dag keek ik naar de regen buiten en ik was de regen …
Ik was helemaal van de kaart en heb de rest van de dag in een soort shocktoestand verkeerd … al hetgeen waar ik zo zeker van was geweest viel als een kaartenhuisje in elkaar, werd volledig van de tafel geveegd; Ik herinner mij dat ik later nog heb gezegd dat er ook een diep verdriet was. Het was een beetje als sterven, zei ik … iets in je sterft, datgene wat alles dacht te weten, dat al die zekerheden had, was gestorven … voor even toch.


Het was een periode waarin ik elke ochtend bij zonsopgang in de velden hier in Zaventem ging wandelen. Op een ochtend was ik op stap en kwam voorbij die prachtige witte rozen bij het OCMW. Ik streelde er eentje en toen overviel het mij opnieuw. “Ik ken die bloem”, zei ik bij mezelf. Ik herkende de bloem. Ik herkende mezelf in die bloem. De bloem en ik waren hetzelfde. Ik wandelde verder en was het huis dat ik zag, de straat waarop ik liep, de auto die voorbijreed
…



Bij de velden aangekomen werd het gevoel alleen maar sterker. Ik ga hier gewoon aanhalen wat ik die dag zelf heb neergeschreven: “Ik kijk naar de planten … de wind doet ze in mijn richting buigen… Ze lijken lichtjes naar mij te zwaaien, mijn aandacht te willen trekken, het lijkt verbazingwekkend bewust te gebeuren, gewild!! … en ik herken ze. Dat ben ik!! Ik kijk naar de vogels en herken ze. Ik hoor ze fluiten en herken het. Ik kijk naar het gras en herken het. Ik kijk naar de lucht en herken het. Ik herken mezelf, in alles, zuiver. Ik herken wat ik werkelijk ben. Niets en alles tegelijk! De essentie van wat ik ben, de essentie waaruit alles bestaat. Ik herken Het in alles. Ik zie Het in alles. Ik voel Het in alles. … En ik voel de wind, de zachte, intense streling van de wind alsof het mij diepgaand wil geruststellen. Ik voel dat er iets moet komen. De wind lijkt mij te verwittigen en zegt: “Ik ben Het! Laat het maar gebeuren…”. Ik kijk naar de hemel en …..… ik kan het alleen maar ondergaan, het mij laten overrompelen, het ontzaglijke weten omhelst mij vanbinnen en vanbuiten, laat mij van binnenuit exploderen, volledig opengaan. Het lijkt wel of mijn lichaam te klein wordt, zo immens voelt het vanbinnen. De tijd staat stil …. Er is geen tijd meer, geen ruimte, de wind, de lucht, de vogels, het gras, de aarde … zelfs Katy … het is allemaal hetzelfde, allemaal één, geen verschil, geen onderscheid!! Het is alsof niets er is en toch is alles aanwezig … alles als één, Vol-ledig …
En ik ween, heel mijn lichaam schokt … het komt als een schok en beroert heel je wezen, doordringt iedere cel … het lijkt op een schokgolf die door je heen gaat …
Daar sta ik dan. Compleet als van “het hand Gods geslagen”!! Ik ben heel de wereld, het hele universum. Heel het universum is mij, geen onderscheid meer… niets bestaat op zich, alles is één.
Ik voelde mij diep nederig …“Waarom ik? Wie ben ik om dit te mogen meemaken?”. En het antwoord kwam onmiddellijk. “Ik ben niemand!” … En een grote vreugde vulde mij. En ik glimlachte en weende tegelijkertijd, bevangen door dankbaarheid en blijdschap. Ik werd grondeloos leeg en stil en strompelde terug naar huis. Alles leek irreëel en toch zo aanwezig. “Ben ik nu dood?”dacht ik.

Hoe sterk en indrukwekkend de ervaring ook was, het was niet meer dan dat, en vooral het was van voorbijgaande aard. Heel even leek het alsof ik gestorven was. Heel even leek het alsof mijn ego gestorven was. Heel even was het alsof ik God was. Niet ik als ego, niet “kijk eens ik ben God almachtig”, maar heel even was “ik” er niet en was het de goddelijke oorsprong, de oerbron, het niets waaruit alles ontstaat dat zich kenbaar maakte … heel even was er alleen maar Zijn, was er alleen maar dat waaruit alles ontstaat, dat wat alles geeft … heel even was er alleen oneindige allesgevende Liefde.

Heel even …




Heel snel herpakt het ego zich, zo snel dat je je er niet van bewust bent en recupereert alles wat je juist hebt meegemaakt om het te gaan gebruiken.
Het ego is krachtig en laat niets onbenut. Voor je het door hebt is het ego terug heer en meester.

Opnieuw dacht ik, na die belevenissen, dat ik het gezien had, dat ik het nu eindelijk wist, dat ik nu eindelijk begrepen had wat ik was, hoe het leven in elkaar zat en dat het nu zuiver door me leefde. Dat ik het ego door had, dat ik wist wanneer en hoe het werkte en dat ik het voor een stuk misschien zelfs onder controle had.

Het gevoel voor diep begrip en liefde voor alles en iedereen werd sterker. Ik zag mooi hoe het ego in zijn werk ging bij anderen en was er vast van overtuigd dat ik het voor mezelf ook wist….
Dat is juist de grote valstrik …de oude denkbeelden worden gewoon vervangen door nieuwe denkbeelden en ik was er net zogoed door gevangen genomen als door de oude denkbeelden. Het ego, het denkend verstand had het allemaal gerecupereerd om mij opnieuw te ketenen ...

Het heel sterke, zuivere gebeuren dat ik heel even zo puur had mogen ervaren was reeds omgebouwd naar een nieuwe gevangenis, een nieuw geloof waar ik mij aan vastklampte … en alles wat ik las versterkte dat geloof, bevestigde het en ik stond weer rotsvast in mijn ego, zonder het door te hebben. Het verhaal klinkt dan wel mooier, maar het is nog steeds een verhaal.

Op zeker moment, waarschijnlijk als de tijd er rijp voor is komt dan een enorme twijfel … is de tijd er om ook deze zekerheden weer helemaal onderste boven te gooien en ik besefte dat ik zolang was beetgenomen. Ik besefte dat er iets fundamenteels ontbrak aan mijn “theorie”, aan mijn “weten” …
Wat ontbreekt is het “wezen”, het “Zijn”, het “leven” vanuit dat wat je bent. De diepe overtuiging, hoe juist die ook mag zijn, kan pas echt juist zijn en helemaal juist tot uiting komen als het vanuit een spontaan leven ervan komt, vanuit het wezen ervan zelf, vanuit het zuivere Zijn …

Dit nieuw besef gaat via een moment van intense destabilisering. Het is een soort innerlijk gevecht tussen het Zijn, het wezen, dat niet echt vecht, maar zichzelf duidelijk kenbaar wil maken en zich naar voren brengt en het ego dat spartelt en zich met alle macht ertegen verzet.

Het voelen en het denken gaan transformeren en worden een voelen en een denken vanuit het diepste van je wezen …

Ik kan mij ertegen verzetten of ik kan eraan toegeven en erop vertrouwen dat het goed is, hoe pijnlijk en verwarrend het ook even kan zijn, maar het vertrouwen is er dat het mij alleen maar dieper in mezelf kan brengen, dichter bij mijn diepere Zelf … en het diep vertrouwen is er dat het hoe dan ook goed is.

Dat vertrouwen komt ook vanuit het diepste van mezelf. Het is de Liefde waarvan ik weet, met een weten dat niets met verstand te maken heeft, dat het aan de basis van alles ligt …

Zo word ik stilaan meer en meer bewust van hoe fel ik nog in mijn ego sta. Het is mij nog niet altijd duidelijk wanneer het mij helemaal overneemt maar heb het gevoel dat ik mij opnieuw kan openstellen, dat ik de veilige weg van de zekerheden van het ego kan verlaten en de onzekerheid van het onbekende toelaat … dat ik er vertrouwen in heb dat het goed is, ook al ziet het er even niet zo goed uit.

Ik probeer alles eerlijk te bekijken en aandacht te geven, ook als het even niet lukt om die rustige aandacht te geven. Ik laat alles toe en leef! Eindelijk leef ik … sta ik het mezelf toe! En soms nog vergeet ik het. Ik ben er mij niet altijd van bewust, maar de stille achtergrond, de diepe rust, Liefde begeleiden me. Ik ben ook heel dankbaar dat ik dit kan delen met mensen die mij hierin kunnen steunen en begeleiden. Ik laat alles gebeuren zoals het komt en sta er middenin en beleef het heel intens, zo bewust mogelijk … zeker van één ding: het is altijd goed … zelfs als het er niet altijd even goed uitziet … het is altijd Liefde, allesomvattende en allesgevende Liefde.

De weg naar mezelf … is die Liefde (die ik ben) (h)erkennen, toelaten en vertrouwen …